زین بحر بیکران کم هر اعتبار گیر

موج گهر شو و سر خود در کنار گیر

الفت پرست کنج دلی ، اضطراب چیست

رخت نفس در آینه داری قرار گیر

مردان به احتیاط به امن آرمیده اند

چندان که گرد خویش برآیی حصارگیر

دانا ستم کمینی خفت نمی کشد

برخاستن ز صحبت دونان وقار گیر

وصل هوس کرای تمنا نمی کند

این بوالفضول ترک ره انتظارگیر

نقش خیال پردهٔ اعیان نهفته نیست

راز نهان آینه ها آشکار گیر

نتوان نگاشت سر خط عبرت به هر مدار

برخیز دوده ای ز چراغ مزارگیر

این است اگر فسون هوس بعد مرگ هم

بار نفس چو صبح به دوش غبار گیر

تا خاک گشتن آب ز گوهر نمی رود

ای شرم کوش دامن دل استوار گیر

هرچند کار چشم نمی آید از زبان

ای لب تو احولی کن و نامش دوبارگیر

مشتی غبار خود ز خیالش به باد ده

طاووس شو فضای جهان در بهار گیر

دل چون امام سبحه اگر بفشرد قدم

بیدل ه یک پیاده ره صد سوارگیر